چاره‌اندیشی برای ریاضی‌گریزی یا ریاضی‌هراسی کودکان

گاهی کودکان ما ریاضی‌پریش نیستند. از جنبه هوشی، ‌دارای هوش کودکان معمولی هستند، اما از دانش ریاضی می‌هراسند. زمینه‌های این هراسیدگی گوناگون است. روش آموزش، منش آموزگار، اندرونه‌ی آموزشی و فضای آموزشی در ایجاد این هراس نقش دارند. هر آموزگاری که می‌خواهد دانش ریاضی را به کودکان بیاموزد، باید روش‌های آموزشی دانش ریاضی را بشناسد. متاسفانه بیش‌تر آموزگاران ریاضی در ایران، از فضای پژوهشی دور هستند. اکنون منابع و روش‌های تازه‌ی آموزش ریاضی پایه در همه جا در دسترس است. در کتابخانه، کتاب فروشی، یا فضای وب. اما کم‌تر آموزگاری از این منابع بهره می‌برد.
منش آموزگار ریاضی نیز در ریاضی‌هراسی کودکان بسیار تاثیرگذار است. روایتی که پرفسور محسن هشترودی استاد برجسته‌ی ریاضی ایران بازگو می‌کند، تاییدی بر این نکته است: من در کلاس ششم در درس ریاضی بسیار ضعیف بودم و معلم ریاضی ما بسیار معلم سخت‌گیری بود. و تنبیه می‌کرد و گاه برای تنبیه مداد لای انگشت‌های‌مان می‌گذاشت و فشار می‌داد. او فکر می‌کرد که من با این کارها پیشرفت می‌کنم. من هنوز جای دردی را که آن مدادها ایجاد می‌کردند حس می‌کنم اما آن مجازات‌ها بر من تاثیری نداشت بلکه تاثیر معکوس داشت. هرچه او بیش تر مرا مجازات می‌کرد از درس ریاضی بیش تر متنفر می‌شدم و سرانجام هم در این درس تجدید شدم. در تابستان آن سال شرایطی ایجاد شد که ما به دماوند رفتیم. در آن‌جا مادرم برای تقویت درس ریاضی من از معلمی که تصادفا به دماوند آمده بود تا تعطیلی تابستان را در آنجا بگذراند خواهش کرد که به من درس بدهد و او پذیرفت. درس گفتن همانا و بروز استعدادهای ریاضی من همانا! او معلمی پراحساس و مهربان بود و از نگاهش محبت می‌بارید و بسیار متین سخن می‌گفت. من در امتحانات نهایی شهریور ماه آن سال در درس ریاضی نمره بیست گرفتم. نمره بیست من برای معلم اصلی من باور نکردنی و عجیب بود آن قدر عجیب که خودش به حوزه امتحانی رفت تا ورقه مرا ببیند. او نمی‌دانست که محبت معجزه می‌کند. به این ترتیب سرگذشت من عوض شد و آن شد که ملاحظه می‌فرمایی.