آشنایی و آموزش دانش ریاضی از راه تخیل و بازی 

 این مجموعـه‌ی آموزشی در راستا و چارچوب آموزش خلاق کودک‌محور تهیه شده است و کوشش می‌کند که آموزش ریاضی را در الگویی تازه به کودکان ایرانی و همه‌ی کودکانی که با زبان فارسی آشنایی دارند، ارائه دهد. بنابراین این مجموعه‌ی آموزشی با فلسفه‌ای ویژه تهیه شده است که با فلسفه‌ی آموزش و پرورش رسمی همسو نیست. فلسفه‌ی ما: آموزش برای گشایش است! گشایش و کشف! گشایش و کشف خود و جهان پیرامون!
ما برای آموزش ریاضی، کوشش می‌کنیم که آن را به بنیاد و اصل خود برگردانیم. همان گونه که شازده کوچولو می‌گوید: آنچه اصل است به چشم نمی‌آید…
شاید بتوانیم به کودکان بگوییم و نشان دهیم که دانش ریاضی آن نیست که شما را از آن می‌ترسانند و می‌هراسانند. برای همین در آموزش دانش ریاضی، اصل را بر آمیختن احساس‌ها و عواطف با شناخت منطقی قرار داده‌ایم. اگر قرار باشد سه گوش را تعریف کنیم، نمی‌گوییم: شکل مسطحی است که از وصل کردن سه نقطه‌ی غیرواقع بر یک خط راست به دست می‌آید.
بلکه کوشش می‌کنیم این شکل را در طبیعت، در کوه‌ها و در سنگ‌ها و در افزارها بیابیم و هرگز هم نام مثلث را به کار نمی‌بریم که از زبان روزمره و گنجایش ذهنی کودکان فراتر است. بنابراین در آموزش دانش ریاضی، ما دو سطح کارکردی مغز، یعنی بخش چپ را که کارکردهای منطقی دارد با بخش راست که کارکردهای احساسی و عاطفی دارد، به هم آمیخته و با آن «داستانک‌های لولوپی» را ساخته‌ایم. به سخن دیگر ما درس از نیاکان آموخته و به روش‌های گذشتگان برگشته‌ایم.

بسته‌های لولوپی، کودکان را با دانش ریاضی پایه آشنا می‌کند. چنان که خود بخواهند، نه چنان که مجبور شوند. اگر دانش ریاضی پایه را نیاموختند، روش و فلسفه‌ی ما دشواری دارد، ‌نه آن ها. بی گمان هیچ کودکی این آمادگی را ندارد، که دنیای بازی را رها کند و به یادگیری عددها و آمار و هندسه بپردازد. این ما هستیم که آن‌ها را به این کار مجبور می‌کنیم، پس باید پیش زمینه‌های کار را نیز برای آن‌ها فراهم کنیم. گفته شده است که ذبیح بهروز، استاد برجسته‌ی فرهنگ و زبان‌های ایرانی، روشی ویژه در آموزش ریاضی داشت که بسیار شگفت انگیز بوده است. او بدون کاربرد کاغذ و قلم، تنها با روش کنش‌محور که کنش‌های آن هم بیش‌تر بازی بوده است، به کودکان چنان ریاضی می‌آموخته است که در ۱۲ سالگی، گاهی می‌توانسته‌اند پیچیده‌ترین معادله‌ها را نیز بگشایند. بی گمان او به جای روش‌های حفظی و طوطی وار، اندیشه‌ورزی ریاضی را به کودکان می‌آموخته است. به باور ما اگر کودکی تا عدد ۱۰ را درک کند، بهتر از این است که تا عدد ۱۰۰ را طوطی وار و پشت سرهم بشمارد. اگر کودکی بتواند با آمیختن شکل‌های هندسی پایه مانند سه گوش، چهارگوش و گردک، شکل‌های نو بیافریند، بسیار خلاق‌تر از کودکی است که بتواند طوطی وار ویژگی‌های سه‌گوش یا شکل‌های دیگر را برشمرد.
دکتر جان پالوس معتقد است اگر جنبه‌های زندگی حقیقی در آموزش دانش ریاضی گنجانده شود، آن ها بهتر با آن کنار آمده و آن را درک می‌کنند. در این باره او زبانزد آشنایی دارد: اگر دانش‌آموزان را مجبور می‌کردند که جای جمله‌سازی‌، شکل جمله ها را بکشند، بی گمان قریحه آن ها در ادبیات و زبان مادری نیز از بین می‌رفت.